Nadat ons voltallige team zich verzameld had (en we ons nogmaals hadden afgevraagd of dit ECHT iedereen was) gingen we met z'n zevenen en onze uitgebreide technische staf naar de kleedkamer. Nog voordat onze trainer de speech kon beginnen hadden we al een vrijwilliger om het ietwat kleine team aan te vullen, maar helaas, hij was al uitgekomen voor Sliedrecht Sport, dus die eer is hem niet gegund geweest. Na de belangrijke tips dat de libero meestal de slechtste speler van het team is en dat we niet geblesseerd moesten raken gingen we enthousiast van start tegen VC WIK. Bij 0-0 konden we echter tip één al naar de prullenbak verwijzen, WIK speelde zonder libero. Nou goed, toch nog een andere goede tip gekregen, die hield het zes punten langer vol. Bij een stand van 2-4 raakte Gijs geblesseerd aan zijn duim, gekneusd, zo bleek later. Hij kon eigenlijk niet door, maar nadat het besef doordrong dat Tycho anders moest aanvallen was de pijn spontaan weg en gingen we weer verder. Het vervolg was moeizaam. We wisten dan onze aanvoerder Koen niet goed kan spelen in de ochtend, maar voor de rest geldt dat toch meestal niet. Was het laksheid? Was het spanning? We zullen het nooit weten, maar we maakten het, ondanks ons matige niveau, in de eindfases af en na twee sets stond er toch echt gewoon een keurige 25-18 25-19 op het formulier.

De tweede pot tegen VV Utrecht beloofde wat uitdagender te worden, maar onder felle aanmoediging van het aanwezige publiek en na de intimiderende factor van de (enige) snoeihard op de 4-meterlijn ingeslagen bal van Koen donderde Dordrecht in set één over de rood-zwarten heen, 25-19. Twintig punten halen was genoeg om op onderling resultaat de tweede winst binnen te halen, maar Utrecht weigerde op te geven. We naderden met een geringe achterstand de twintig en alles leek goed te gaan, totdat de spelverdeler van de tegenpartij na de legendarische zeer onjuiste woorden van Gijs (hij gaat denk ik floaten) drie sprongservices direct het veld in sloeg. Martijn nam een time-out en acteerde rustig te zijn zoals alleen hij dat kan. De spelers namen dat over en we sleepten er een keurige 21-25 uit.

Dan direct daarna de laatste wedstrijd in de poule tegen Inter Rijswijk, op papier de sterkste ploeg in de poule. Die hadden als tactische meesterzet een meisje meegenomen op de verdeling, en daar waar de middenaanvallers en niet-aanvallende spelers vooral nieuwsgierig waren naar haar telefoonnummer en Instagram waren de buitenaanvallers toch een beetje zenuwachtig, je zou toch maar in haar blok slaan met zoveel aanwezig publiek. Of het hierdoor kwam zullen we nooit weten maar we kwamen in set één op alle fronten tekort, 17-25. Inter was eerste in de poule en alles wat ons restte was weer een goed ritme pakken voor de kruisfinale, waarschijnlijk tegen Sliedrecht. Nadat onze libero een knuffeltje had gekregen was hij weer vrolijk genoeg om door te kunnen en na een wat moeizame start hebben we een keurige 25-19 gescoord tegen het B-team van Rijswijk, het ritme was weer terug.

Dan de kruisfinale. We waren volledig voorbereid om het op te gaan nemen tegen onze eeuwige rivalen voor een plek in de finaleronde, maar omdat de aanvoerder van de blauw-witten het zo ontzettend jammer vond dat hij ons niet kon helpen in het veld besloot hij Polaris uit Helmond net één puntje teveel te laten scoren en hen op die manier met een 1-1 resultaat eerste in de poule te laten worden. Na wat gegeten te hebben en alle nuttige herinneringen uit eerdere ontmoetingen met Polaris te hebben opgehaald gingen we met zijn allen de kleedkamer in. Na de motiverende woorden van onze coach stelden we onze mascotte Deon de vraag of hij nog iets te zeggen had. Na de mooie woorden 'nee' gingen we 100% opgeladen de kruisfinale in.

Vanaf het begin namen we de Helmonders (of Helmondenaren? Niemand die het weet.) bij de strot. We namen gelijk een voorsprong en hielden die ook vast, totdat onze aanvoerder en libero uit respectievelijk Heren 1 en Dames 1 besloten dat een overtuigende winst in de kruisfinale helemaal niet is zoals het hoort. Een aantal matige passjes en aanvalsfouten later was het weer spannend, waarna we gelijkopgaand de 20-punten grens betraden. Koel als altijd behielden we steeds het voordeel van één punt, maar het winnende breakpoint wilde maar niet komen. Toen onze Ruben op een stand van 26-25 op service kwam gingen we toch even checken of we echt niet onze 10-jarige mascotte, 13-jarige data-analist of geblesseerde Stijn erin konden zetten voor de service. Maar helaas, die stonden niet op het formulier. Hoe hij uiteindelijk de bal er overheen kreeg met zoveel druk op zijn schouders weten we niet (misschien serveerde hij onderhands) maar na circa. 6 mislukte pogingen op rij serveerde Ruben keurig een bal in het veld, waarna hij zelfs een aanval verdedigde en een (voor een middenman) acceptabele rallypass gaf. Na deze drie geweldige acties van middenman één besloot middenman twee ook maar eens iets toe te gaan voegen aan de rally en na een snoeihard eenmansblok op de pipe van Polaris was set één definitief voorbij, 27-25 en 1-0.

Set twee ging gelijk op tot aan net boven de tien, waarna we wederom een te lange serie tegen kregen. Iedereen om de beurt een foutje, dus moeilijk om iemand de schuld te geven. Zoals elk goed volleyballer betaamt geven we dan maar de spelverdeler de schuld, deze serie komt op Lars z'n rekening. Dit gat kwamen we niet meer te boven en deze set ging met 17-25 verloren.

De beruchte derde set in de kruisfinale, de set die elk volleybalhart sneller laat kloppen. Do-or-die voor ons kleine team. Het begin was nog slecht met een foutservice maar daarna denderden we onder leiding van de service van Yanou over de Brabanders heen. Ruben dacht even dat we aan het basketballen waren en scoorde gretig met zijn gooiballetjes, Polaris maakte fouten en zelfs onze kleinste aanvaller Gijs pakte een killblock. Het bekende aanzicht van de enthousiast applaudisserende Martijn liet zich weer zien (het zit hem in de pols) en met 8-3 wisselden we van helft, geen vuiltje aan de lucht. Zo leek het althans, want we zouden geen Dordtenaren zijn als we niet op zijn minst een beetje zouden choken. Polaris kwam rap dichterbij en op een stand van 11-10 vergat onze prima scorende diagonaal Mees heel even dat we niet aan het honkballen waren (voor eventuele ramptoeristen, het gat in de muur zit linksachter veld 2 op circa. 2 meter hoogte). Gelijke stand, 11-11. Wederom hadden de Helmonders door onze eigen schuld weer een kans, en dat leek op 13-13 fout af te lopen. De libero van Dames 1 bewees maar weer dat onze coach altijd gelijk heeft en liet de service, ondanks onze goedbedoelde adviezen niet bovenhands te passen, door zijn handen glippen. Onze altijd (behalve in de ochtend) betrouwbare aanvoerder heeft echter gelukkig lange armen en haalde deze bal nog van de grond, waarna Polaris een rallykans kreeg voor matchpoint. Elke kritische toeschouwer zal zeggen, rallyballen moeten al-tijd een punt zijn. En dat klopt, maar niet elk team heeft een Yanou aan het net staan. Met een nog harder eenmansblok dan in set één legde hij de midden van de tegenstander dood (voor eventuele andere ramptoeristen, het gat zit in de vloer, midden in het veld op ongeveer 30 cm van de middenlijn). Na een indrukwekkende staredown was het Yanou zelf die ging serveren, terwijl het 'één, één, één' door de zaal weerklonk. De altijd lastige floater van onze universeel inzetbare joker was lastig, maar niet lastig genoeg. Met een mooie duik legde de libero van Polaris de bal keurig op het net en de diagonaal werd aangespeeld.

Was het door al het enthousiast juichende publiek, door Martijn die slim als altijd voor de beslissing het veld al inrende, door het geweldige acteerwerk van het blok, door de scheidsrechters van het dynamo toernooi die hadden doorgegeven dat we wat geluk verdienden, of had de scheids het echt niet gezien? We zullen het nooit weten, maar de rechtdoor geslagen bal die de vingertoppen van Gijs schampte werd 'uit' gegeven. Onder het motto van 'de scheids heeft altijd gelijk' hielden we beleefd onze mond en vierden we feest. Enkele emotionele momenten en bittergarnituren later was het besef dan toch doorgedrongen: ons kleine teampje, met nul oud-finalisten erin en geen wissels, had het toch maar mooi geflikt. 

Met dank aan onze:

•  Hoofdcoach: Martijn
• Assistent-coach: Jens
• Data-analist: Sep
• En mascotte: Deon

Onze leeftijdsgenoten aan de meidenkant hebben de finale ook gehaald, daarom zal er een gezamenlijke busreis komen van hier naar Meijel. Dus, zoals de aanvoerder van Sliedrecht sport ruim voor de kruisfinale al zei:

“Zie jullie in de FINALE”

Ondergetekend,

Koen, Gijs, Yanou, Ruben, Mees, Lars, Tycho en Stijn