Wat zou Next Volley Dordrecht zijn zonder vrijwilligers? Niets. Vrijwilligers zijn immers de kurk waarop elke sportvereniging drijft. Zo ook bij ons. Binnen al die vrijwilligers bevinden zich heel wat ouders van jeugdleden. Zij zijn zelf geen spelend lid, maar willen wel graag de vereniging vrijblijvend helpen. Dat is ouderbetrokkenheid, waar Next Volley Dordrecht graag gebruik van maakt.
En omdat ze graag hun steentje bijdragen heet de rubriek ‘Mijn steentje.’
Vandaag is Maria van der Zee de hoofdpersoon.

Schippersinternaat

Een dinsdagavond in de hal. Gelukkig zijn de coronamaatregelen voorbij. En als iemand dat weet is het Maria van der Zee, werkzaam bij de GGD. Daar komen we vanzelfsprekend met haar in dit interview nog over te spreken. De businessruimte van de Dijk biedt een comfortabele plek voor dit interview en we laten ons niet afleiden door de trainende Next Volley-leden. Wij niet, maar vanuit de zaal zijn er soms wel steelse blikken naar onze ruimte.
Voordat we met dit interview starten, zijn we al zeker een kwartier verder. Een gesprek met Maria gaat eerst over diverse zaken. In ieder geval niet saai, dat is zeker.
Maria is de vrouw van Cor van der Zee; wie kent hem binnen Next Volley Dordrecht nou niet? Ze is moeder van Lisa en Ilse. Lisa speelt in dames 1 en Ilse, twee jaar jonger, zit in de selectie van dames 2.
“Toen zo’n 10 jaar geleden zowel Lisa als Ilse lid werden van Next Volley Dordrecht – ze wilden allebei een teamsport doen – zijn wij eigenlijk ook de vereniging ingerold”, begint Maria. “Op zich niet zo bijzonder, maar voor mij misschien toch wel. Ik was helemaal geen verenigingsmens.”
Ze benadrukt nog even de verleden tijd van die laatste zin. Zowel Maria als Cor waren schipperskinderen. Cor zat op een schippersinternaat in Rotterdam en Maria op een internaat in Amsterdam. Maria: ”Wij leerden elkaar in onze jeugd, via een nicht van ons, kennen en kregen verkering. Na ons trouwen gingen we in Rotterdam wonen, maar verhuisden in 1997 naar Dordt.
Wij zijn het levende bewijs dat 010- en 020-mensen gelukkig ook goed met elkaar kunnen opschieten.” Een spontane lach vergezelt haar praktijkuitspraak. Als schipperskind ging Maria elk weekend naar haar ouders op hun schip. Er bleef zodoende geen tijd voor een sportvereniging. Op het internaat vond ze tennis wel leuk. Cor overigens heeft nog een tafeltennisverleden.

Lief en leed

Maria van der Zee maakt al meer dan 3 jaar binnen Next Volley Dordrecht deel uit van de lief-en leedcommissie. Dat doet ze samen met Valery Hunnik. Die commissie zorgt dat onze leden zowel in een heugelijke situatie als een vervelende periode de nodige aandacht krijgen. “Dat kan op verschillende manieren”, weet Maria “bijvoorbeeld een kaartje, of een bloemetje. Het is in een vereniging belangrijk om op verschillende momenten de juiste aandacht te geven. En dat doen wij gelukkig niet als enigen”, haast ze om er achteraan te zeggen.
We hebben het vervolgens over de niet te onderschatten sociale functie van een sportvereniging. Dus ook bij onze club. Maria weet er alles van, want met Cor, als voormalig bestuurslid en met 2 spelende dochters, die ieder ook nog eens verkering hebben met twee Next-leden, is volleybal en wat er binnen onze vereniging speelt, vaak onderwerp van gesprek.
Als lid van de lief- en leedcommissie vindt ze het werk daarbinnen leuk. “Vanzelfsprekend zijn de leedsituaties niet altijd leuk, maar als we te horen krijgen dat iemand bijvoorbeeld blij verrast is wanneer hij of zij in zo’n geval een kaartje of anderszins aandacht heeft gekregen, geeft dat ook weer voldoening.Toen ik destijds gevraagd ben om dit voor de vereniging te doen, heb ik meteen ‘ja, natuurlijk’ geantwoord. Dit interview is een mooie gelegenheid om deze commissie wat meer bekendheid te geven. Soms moeten we ook wel eens getipt worden, dat er iets speelt.”

COVID-jaren

De vereniging Next Volley Dordrecht vindt Maria heel prettig. “Vanaf het begin dat wij als ouders van Lisa en Ilse regelmatig in de hal kwamen, hebben wij ons steeds thuis gevoeld. Next Volley Dordrecht is een warme vereniging en prettig om te verblijven. Zo is bijvoorbeeld de laagdrempeligheid van Dames en Heren 1 groot. Maar het sociale karakter van de club is ook groot. We zijn zelfs met 4 andere Next-gezinnen op wintersportvakantie geweest. Mooi toch?”
Het schipperskindverleden van zowel Cor als Maria, is voor hen een reden waarom ze nu juist vaak bij hun eigen dochters in menige sporthal vertoeven.
In het dagelijks leven werkt Maria bij de GGD. Ze is officemanager bij de, speciaal in het leven geroepen, COVID-organisatie. “Ja, je kan wel zeggen dat we twee zeer intensieve jaren achter de rug hebben. Echt een crisisorganisatie. En dat betekende ook veel improviseren en zaken uitvinden. Steeds schakelen tussen het testen en vaccineren. Met alle daarbij behorende beleidswijzigingen. Gelukkig komen we nu in wat rustiger vaarwater, maar we zijn alert om met enige continuïteit en sterk afgeslankt door te gaan. Voor je het weet moeten we weer opschalen.”

Australië en Italië

Het drukke werkzame leven weerhoudt Maria er niet van om haar hobby’s te blijven uitoefenen. “Ik hou vooral van lezen en dan specifiek Scandinavische thrillers of de boeken van Harry Potter. En dat laatste is een passie die ik samen met Lisa deel.
Ook met het samenstellen en dan laten drukken van digitale fotoalbums kan ik me uren bezig houden. Heerlijk! Foto’s van vakanties en kaartjes worden digitaal ingeplakt. Vaak maakt Cor de foto’s met een camera en dan kan ik na de vakanties fijn aan de slag om er boekwerkjes van te maken. Op vakantie roep ik soms: ‘Cor, maak eens een foto van de grond hier?' Dan heb ik hopelijk weer een mooi achtergrondje voor mijn album, haha.” 

Nadat de businessruimte wordt geclaimd door een groep die echt rustig met elkaar in overleg wil, verhuizen we naar een plek in de kantine. Niet bij de hectiek van de bar, maar wat achteraf, want we zijn toe aan het korte gedeelte, waarin we iets meer de diepte in gaan. Zo is het altijd aardig om na te denken over een bucketlist. Wat zou daar bij iemand nou op staan? 

“Bij mij een reis naar Australië”, antwoordt Maria zonder nadenken. “Ik ben er nog nooit geweest, maar het lijkt me een fascinerend land. Vooral de oostkust tussen Sydney en Brisbane.” Het laat zien dat ze de kaart van dit continent op Google Maps al goed bestudeerd heeft. Na haar pensioen – dat duurt nog wel even – heeft  Maria ook al een reis in gedachten. “Heerlijk met z’n tweeën een rondje Italië” roept ze enthousiast. “Een mooi land, heerlijk eten en vaak een zonnetje.”
Grote kans dat Maria dit jaar al met de nodige interesse de wielerkoers Giro d’Italia gaat volgen. Misschien een tip: hij start komend weekend. Wel in Boedapest. 

We naderen het einde van het interview, waarbij op de vraag ‘wat inspireert jou?’ zonder aarzelen door Maria wordt geantwoord: “Mijn vriendschap met mijn vriendinnen. Ik merk dat nu na de afgelopen coronatijd de agenda’s weer volstromen en dan hebben we minder tijd voor elkaar, maar de afgelopen periode heb ik met heel wat vriendinnen mooie gesprekken gehad. Daarnaast zijn gezin en goede gezondheid me dingen die na aan mijn hart liggen. Als we thuis zo, met z’n zessen – met aanhang Bas en Jochem - aan tafel zitten, dan kan ik daar echt van genieten.”

Licht werk

De slotvraag bij het interview in deze rubriek, die toch vooral de ouderbetrokkenheid belicht, blijft terugkomen: wat zou je tegen andere ouders binnen Next Volley Dordrecht willen zeggen?
“Als je een uurtje over hebt, kom dan naar de club”, laat Maria weten. “Kijk hoe fijn het is. Voor je in de gaten hebt raak je ergens bij betrokken. Weet, dat dat vaak heel leuk is. En hier geldt ook het aloude spreekwoord: vele handen maken licht werk.“
Mooie woorden als slot van een onderhoudend interview, of beter gezegd: een gesprek. We dachten er een uurtje voor nodig te hebben, maar het werden er twee. Ongetwijfeld mede veroorzaakt door de interviewer van dienst.  

De volgende keer in 'Mijn steentje' weer een ouder, waarvan zijn of haar kind bij Next Volley Dordrecht speelt, maar die zelf geen lid is van onze vereniging. Er zijn gelukkig nog genoeg potentiële gegadigden.