Mijn steentje: Valery Hunnik

Next Volley Dordrecht maakt graag gebruik van de diensten die een aantal ouders van jeugdleden geheel vrijblijvend verrichten. Zonder dat ze lid zijn, dragen ze toch hun steentje bij. Die ouders zetten we in het zonnetje. Bij deze het vijfde interview in deze serie: Valery Hunnik, secretaris van onze vereniging, maar ze doet nog veel meer. 

Een afspraak maken met Valery valt ondanks de drukke bezigheden  - de job van secretaris kost behoorlijk wat tijd - nog mee. Het is aan het eind van een zaterdagmiddag waarop er in de hal vele wedstrijden zijn. Dames 1 speelt aan het begin van de avond en daar waar we dachten in de businessruimte te kunnen zitten, maken we graag plaats voor de teambespreking en diner van ons vlaggenschip. Jet en Maaike zijn de kokkinnen dit keer.
Het beheerdershok is nu het toevluchtsoord voor dit interview. Een simpele tafel tussen wat vervallen kasten vormt het niet bepaald comfortabele decor voor deze aflevering van ‘mijn steentje’, maar het is altijd nog beter dan een rumoerige kantine. Een interview, men vergeet het nog wel eens, vereist de nodige concentratie.

“Ik heb er zin in”, trapt Valery meteen maar af. Drie jaar geleden werd ze als kersverse secretaris kort op de website geïntroduceerd. Nu gaan we een slag uitgebreider en dieper. “Ohhhh”, reageert ze enigszins geschrokken, alsof de impact van deze rubriek haar onbekend is. We gaan meteen maar terug naar haar jeugd.
Valery: “Sport speelde vroeger in ons gezin niet echt een belangrijke rol.” Al zeer jong verhuisde ze van Brabant naar Emmen en daarna is ze hoofdzakelijk opgegroeid in de gemeente Veendam, ten oosten van Groningen. “Mijn vader heeft overigens ook even gevolleybald”, vervolgt ze. “Als kleuter liep ik onder de tribunes door als hij ging ballen. Toen ik op mijn 18e ging studeren in Enschede ben ik gaan softballen, bij een studenten-softbalvereniging. Eigenlijk ben ik dus een softbalster. Er liep trouwens een leuke trainer met donkere krullen rond. En die heette Harmen.”  Haar ogen gaan glinsteren en haar stem gaat lichtjes omhoog. Het is dan ook de periode, waarbij ze diezelfde Harmen goed leert kennen. Een Groninger die ook studeerde in Enschede. Nu is hij haar man: Harmen de Vos. “Ik heb bij die studentensportvereniging veel geleerd en mijn eerste bestuurlijke ervaringen opgedaan. Ik ben daar een jaartje voorzitter en een jaartje penningmeester geweest.” Een markant gegeven voor iemand die nu de rol van secretaris vervult.

Van softbal naar volleybal

Valery verhuisde met Harmen naar Brabant en het gezin werd uitgebreid met zoon Sjoerd en dochter Maaike. Toen Sjoerd een jaar of 6 was kon hij met vriendjes gaan volleyballen bij de plaatselijke volleybalvereniging de Burgst. Zo kwam volleybal in het leven van Valery. Sjoerd bleef ballen – hij speelt nu als student bij Hajraa in Eindhoven. “Een club waar ook goed gefeest wordt”, lacht Valery.  Dochter Maaike ging als peuter vaak mee met Valery als ze Sjoerd gingen ophalen. De trainster vroeg een keer aan haar toen ze 5 jaar was: “Je komt volgend jaar toch ook volleyballen?” En Maaike zei – Valery doet haar kinderstemmetje na: “Jaaaa.” De start van de volleyballoopbaan van Maaike was geboren. Harmen vervolgens volgde weer het voorbeeld van zijn kinderen en ging destijds ballen bij de recreanten van de Burgst. “Als ouders gingen we ook wat dingen doen bij de club en zo zijn we een volleybalfamilie geworden”, meldt Valery “alhoewel ik in Breda ook nog even heb gesoftbald.

Next Volley Dordrecht kwam in beeld toen Valery van Maaike’s beachmaatje Evi Verdaasdonk de ervaringen hoorde over de volleybalschool in Dordrecht. Maaike wilde met haar gezonde fanatisme wat meer dan alleen lekker ballen in Breda. Valery was als moeder vele jaren de chauffeur van haar dochter en samen met andere ouders pendelde ze veelvuldig tussen Breda en Dordt. Via Next Volley Dordrecht kwam Maaike, ongeveer 6 jaar geleden in C1 terecht en maakte alle sportieve activiteiten mee. “Zo ging zij en wij als ouders dus ook, destijds mee naar het Dynamotoernooi. Een prachtige ervaring en wij leerden steeds meer andere ouders en mensen kennen. Supergezellig.”

De club, dat zijn we allemaal

Een bruggetje naar haar huidige rol van secretaris is zo gemaakt. “Waarom ik secretaris ben geworden?” Een lach vult de ruimte, maar vervolgens serieus: “Als je kind met veel plezier naar de volleybalschool gaat, het verder naar haar zin heeft en je zit regelmatig in de kantine of op de tribune, dan raak je betrokken bij onze vereniging. Ik ook dus. Op allerlei manieren. Met de moeder van Lynn (Dames 1) bijvoorbeeld, die ook niet uit Dordrecht komt, gingen we samen tijdens trainingen vaak wandelen. We vormden een gezellig wandelclubje. Martijn van den Berg vroeg mij drie jaar geleden of ik er  wat voor voelde om secretaris te worden, ik zat toch zo vaak in de kantine of op de tribune, kon ik gelijk wat doen voor de vereniging. Ik ben toen eens gaan praten met Marjolein Zuiderent en ik dacht: weet je wat, ik ga het doen. Mensen zeggen vaak ‘de club moet dit, de club moet dat’, maar dé club, dat zijn wij allemaal! Als je niet met z’n allen de schouders er onder zet, dan is er geen club.”

“Mijn werk bij Next Volley Dordrecht is écht leuk. Eigenlijk doe ik als secretaris allerlei dingen waarvan je op het eerste gezicht denkt, wat heeft dat nou met volleyballen te maken? Toch zijn ook die dingen nodig om met z’n allen te kunnen volleyballen in verenigingsverband. Structureel behandel ik de post, de mailbox, zorg dat het bestuur geregeld bij elkaar komt en nog veel meer. Met Maria van der Zee vorm ik de lief en leedcommissie en ik zit ook met Marjan en Maria  in de VOG-commissie. Een veilig sportklimaat is heel belangrijk. Daarnaast ben ik namens het bestuur contactpersoon in de communicatiecommissie en het afgelopen jaar heb ik wat extra’s gedaan voor ons beleidsplan (op de ALV horen we daar meer over) en ik hield me ook bezig met diverse acties waardoor het mogelijk was om de verenigingsprofessional Martin Rutten aan te trekken. Veel voorbeelden; het is een hele centrale functie. Je ziet ook veel. Soms denken leden dat ze voor alles bij mij moeten zijn, maar dat is zeker niet altijd zo. Ik stuur ze dan door naar de juiste personen.  Ik ben dan graag een verwijsbord”, glimlacht Valery.

Fijne sfeer

We beschouwen samen dé club. Geen discussie dat we het over onze volleybalvereniging hebben. “Weet je wat ik zo goed vind aan Next Volley Dordrecht”, vertelt Valery “Het is een vereniging waar mensen zich bíj voelen horen. Jeugd bijvoorbeeld blijft vaak nog hangen in de hal. Ook teams spelen hier graag voor de sfeer. Het is een mooie mix van prestatie en gezelligheid. Ik heb dat bij andere verenigingen niet zo als hier meegemaakt. Toen we op zoek waren naar een verenigingsmanager bijvoorbeeld, spraken we heel wat mensen. Er was een bezoeker van een andere vereniging die vertelde: altijd als ik op bezoek ben bij jullie, vind ik het hier gezellig. Ja, dat ervaar ik ook zo”, weet Valery. “Naast prestaties is de sociale functie van een club hartstikke belangrijk. Zo willen we ook ouders het gevoel geven dat hun kinderen en zijzelf natuurlijk, hier welkom zijn.”

In het dagelijks leven werkt Valery bij de gemeente Rotterdam, waarbij ze geregeld met de trein van Breda naar Rotterdam reist. “Niet erg, want soms kom je bekenden tegen in de trein”, merkt ze fijntjes op. Ze doelt op een recente ontmoeting met een niet nader te noemen interviewer. “ Bij de gemeente ben ik afdelingshoofd van de afdeling Economie. Met al mijn collega’s faciliteren wij de economische ontwikkeling van de stad. Ikzelf als afdelingshoofd hou me bezig met de inhoud, de mensen én het geld. Het hele pakket. En het komt voor dat ik mijn ervaring uit het dagelijks leven gebruik in mijn rol als secretaris of andersom. Ik ben ook hoofd Sport geweest, dus ik kan nog wel eens wat informatie aan oud-collega’s vragen.”

Misschien lijkt het ondenkbaar, maar Valery houdt ook naast al haar activiteiten tijd over voor hobby’s. “Ja, Next is ook een grote hobby”, schatert ze met gepast gevoel voor understatement. “Daarnaast hou ik van bakken en koken. Of wandelen. Vooral wat grotere afstandstochten. Als ik lees dan is een Scandinavische thriller mijn favoriete genre. Lekker ontspannend. Ook ondersteun ik, waar het kan, mijn 91-jarige schoonmoeder. Veel op afstand, want zij woont vlak bij de stad Groningen. Muziek? Vooral het populaire genre.” En voor de lezer die geen enkel detail wil missen: Valery heeft ca. 10 jaar pianoles gehad, maar is gestopt toen ze naar Enschede verhuisde. Ze kon geen piano meenemen. Soms, als ze een prachtige vleugel ziet, gaat haar muzikale hart harder kloppen. “Maar waar haal ik de tijd vandaan om me deels weer te storten op de zwarte en witte toetsen? Want bij spelen hoort ook elke dag oefenen”, besluit ze realistisch.

Geïnspireerd

De bucketlist, hoe zit het daar mee? “Op korte termijn wil ik graag een sneeuwschoenwandeltocht in Noorwegen doen. Lijkt me fantastisch! Spullen op je rug en dan van hut naar hut met z’n tweeën. Op lange termijn lijkt me een lange wandeltocht over de Alpen - er is een pelgrimsroute naar Rome - wel geweldig. Niet zozeer vanwege het pelgrimsgedeelte, maar vooral voor die lange wandeltocht.”
De vraag ‘Wie of wat inspireert jou?’ is ogenschijnlijk simpel.  Het antwoord daarentegen is lastiger. Een stilte volgt in het interview.
Valery: “Lastige vraag zeg. Ik heb niet één iemand, waarvan ik zeg, die inspireert mij, maar ik kan wel geïnspireerd raken door mensen die zich extra willen inzetten voor anderen, zonder dat daar direct iets voor terugkomt,  en daar helemaal voor gaan. Dat kan van iets kleins tot iets groots zijn. Zo las ik laatst een artikel over de oprichter van de stichting Free a girl en dat maakte veel indruk op mij. Eigenlijk, nu ik er nog even wat langer over nadenk, geldt dat ook voor een aantal vrijwilligers bij onze vereniging. Sommigen doen echt heel veel en daardoor loopt het goed, er zijn trainingen, er is tijdig informatie, we kunnen fijn wedstrijden spelen etc.   

Steun

We naderen het slot van ons interview. Wat zou je tegen andere ouders van spelende kinderen bij Next Volley Dordrecht willen zeggen? “Joh, het zou fijn zijn als je tijd hebt, dat je dan iets voor de club zou willen doen”, vertelt Valery. “We maken de vereniging samen. Iets voor de vereniging doen hoeft niet veel groots te zijn. ‘Ik kan niet volleyballen, maar dit kan ik wel’ is al voldoende. Alle hulp is welkom om de vereniging nóg leuker te maken. Een klein steentje bijdragen is al prachtig.”

Passende slotwoorden van een onderhoudend interview.
Valery gaat naar de kantine en neemt zo meteen plaats op de tribune. De supporterssteun, vooral in haar rol als moeder, wacht bij de wedstrijd van dochter Maaike. Die steun helpt.
Dames 1 wint die avond overtuigend met 3-1.