Freek, je neemt dit jaar afscheid van de beachcommissie, hoeveel jaar heb je dit eigenlijk gedaan?

Ja ik denk 8,9 jaar, ik schat het in als 9 jaar, maar ik durf het eigenlijk niet met zekerheid te zeggen.

En wat heb je in die 9 jaar allemaal gedaan binnen de beachcommissie?

Eigenlijk ben ik altijd verantwoordelijk geweest voor het helpen met toernooien, in ben nooit trainer geweest, heb nooit een technische functie gehad, het waren altijd de toernooien. In mijn herinnering is dat begonnen met de strandtoernooien, waarbij Erik Ruisch de grote stimulator was, Scheveningen, Katwijk, Vrouwenpolder. We deden dat met een vast clubje, waar George van Berkum en Andre Pellis bijvoorbeeld ook altijd bij waren. Dat was altijd hartstikke gezellige en leuk op de zondag, zo is dat gestart. Toen kwamen hier toernooien en ja, die moesten ook gaan draaien. 

In alle toernooien die je hebt georganiseerd, welke vond je het leukste? Welke stak eruit?

Ah ja,  die vraag wordt natuurlijk altijd gesteld in een interview. Ik kan de plek niet meer benoemen maar ik ga toch voor een van de strandtoernooien. Nu ik erover nadenk heb ik er twee, de wereldrecordpoging beachtoernooi in Scheveningen eerst. Daar was Erik ook een grote stimulator in, die had een groepje van ons meegebracht waarin we allemaal hielpen. Olivier bijvoorbeeld, en nog een aantal. Dat was zo uniek, we hebben dat record ook gehaald, ik weet alleen het nummer niet meer precies (het waren er 2355). Dat zijn wel van die momenten dat je denkt ‘nou het is toch een wereldrecord. Ik heb eigenlijk geen idee of dat nog is verbeterd daarna (we kunnen Freek geruststellen, dat is het niet). En daarnaast natuurlijk de normale strandtoernooien. Dan hadden we vaak een leuke dag en gingen we daarna nog even met z’n allen eten. Dus als ik moet kiezen kies ik in collectief de strandtoernooien. Dat was zo leuk omdat het de laatste jaren ook meeliftte met de tour van de Eredivisie.

Wat is nou een mooi moment waar je op terugkijkt - naast de toernooien - bij Dordt Beach?

Ook hier is één herinnering wel lastig. Ik kom op een paar dingen die we als commissie een aantal keren hebben herhaald. Ik heb geen idee hoe het bij andere verenigingen gaat, ik ben daar nooit geweest, maar het feit dat wij met hele kleine dingetjes eigenlijk onderscheidend waren volgens de deelnemers. Een flesje water bij het begin, stelt niks voor maar is wel leuk. De prijsjes bij de prijsuitreiking na afloop. Lien koopt die allemaal bij de Action en maakt die klaar. Ook bijvoorbeeld een podium. Er waren echt genoeg teams op hoog niveau – 1e divisie – die zeiden ‘ik schrijf weer hier in want dit was zo leuk.’ Het valt me op dat ook veel volwassen teams dat toch nog ontzettend leuk vinden: na afloop gehuldigd worden op een podium. Ik kan me ook nog een toernooi herinneren dat we naar binnen moesten voor het onweer, dat was dan in negatieve zin een herinnering die eruit springt.

Heb je al enig idee wat je met je extra vrije weekenden gaat doen?

Hahaha. Ja ik heb al verteld waarom ik stop, je moet een keer stoppen natuurlijk. Dat kan zijn vanwege lichamelijke gesteldheid maar dat is het gelukkig niet, alhoewel ik wel moet zeggen dat ik ooit een toernooitje heb gehad waarbij ik na een toernooi s‘avonds in bed lag met kramp, van het wegbrengen van alle briefjes naar de velden. Maar goed, je gaat gewoon nadenken ‘wanneer stop ik nou?’ En ik betrapte mezelf er ook wel op dat ik dacht van ‘het is ook weleens lekker om gewoon - wat ik op een zaterdag weleens deed als ik zondag een toernooitje draaide – even te gaan kijken een paar uurtjes als het mooi weer is.’ Maar goed ik heb in de zomer genoeg te doen hoor. In de weekenden, ik ben publieksbegeleider bij Kunstmin, de zaterdagen ben ik vaak rondleider bij de Stadsbrouwerij Dordrecht, hartstikke leuke rondleiding en proeverij, vermeld dat maar als reclame. Het zal dus absoluut niet zo zijn dat ik niks meer te doen heb.

Kunnen we nog wel verwachten jou te zien bij de toernooien?

Absoluut, gewoon lekker hiernaartoe fietsen en gezellig kijken, dat zal ik wel blijven doen. En het familie beach toernooi blijft natuurlijk ook nog, daar doen we de organisatie nog lekker met briefjes. Ik ben nog weleens door Henk Steeghs (de organisator van de beachvolleybalcompetitie van de Nevobo) op de vingers getikt dat ik nog ouderwetse formulieren gebruikte en niet de app, dat mag gelukkig bij de familie beach nog wel, lekker old school.

Dan de laatste vraag die mij persoonlijk ook al een tijdje bezighoudt. De mensen die jou een beetje kennen weten dat je altijd bezig bent met het nummer 66, waar komt jouw obsessie met dit nummer vandaan?

Hahaha, nou het is geen obsessie. Anderen zouden het beschrijven als een obZessie. Het verhaal is, een jaar of 10 a 15 jaar geleden had ik het rugnummer zes. Dat had ik, geen enkele keuze in mijn team. Je kan het zien aan de foto’s van heren 8 toen we nog heren 7 of 6 waren. Zes was een beetje mijn getal geworden, als er ergens een zes was riep iedereen dat en ik stimuleerde dat ook. Ik nam alleen maar foto’s van dingen met een zes erin, dat was mijn lol. Tijdens teamweekenden: een klok hing in de kamer en die draaide ik naar zes uur, er lagen acht eieren in de keuken en ik haalde er twee weg, dat was een running gag in ons team. Maar de vereniging ging over tot doornummering, dus niet meer nummer één tot twaalf per team maar hogere nummers. Wij waren toen nog heren 6 en ik dacht ‘ja als dat gaat gebeuren dan wil ik maar één nummer en dat is 66.’ Ik heb me toen hardgemaakt bij Timo de Vries: ‘doe me één plezier, ik eis 66 op.’ Dat was geen probleem, dus zo is 66 een leven gaan leiden puur omdat de vereniging overging naar doornummering. Dat was natuurlijk niet vol te houden, want daarna werden we heren 7 en toen heren 8 en dan kwam je uit bij nummer 70 en hoger. Maar heel veel zijn in ons team echt gehecht aan hun nummer. Dus we hebben hemel en aarde bewogen om met ons team die nummers te houden, wat toen ook gelukt is!

Bij deze Freek, namens de beachcommissie bedankt voor alle moeite die je gedaan hebt, we hopen je komende zomers nog veel te zien!