Het lijkt zo simpel: met een heel volleybalteam, de trainer/coach incluis, elf man, een weekend weg. Maar dat is het niet. Want het weekend beslaat weliswaar 3 dagen, maar de voorbereidingen nemen zeker 9 maanden in beslag. Een hele bevalling dus. Niet dat men daar om maalt binnen de gelederen van Heren 8, want zeuren en klagen behoort niet tot de karakteristieken van de mannen van dit gerenommeerde team. En misschien is de hele voorbereiding, noem het voorspel, net zo leuk als het weekend zelf. Dat begint al met de keuze van de locatie. Er bestaat een historie van inmiddels 8 jaarlijkse teamweekenden bij deze groep en dit keer dus de negende uitvoering. Een ongeschreven wet is dat de plaatsnaam van de locatie bij de gemiddelde Nederlander op zijn minst de vraag 'Nog nooit van gehoord, waar ligt dat?' moet oproepen. Zo zijn in het verleden plaatsjes, beter gezegd gehuchten, als Harfsen (Ov.), Eede (Zl) en Megen (Gld.) bezocht. Dit jaar na rijp, zo niet zeer rijp en langdurig beraad, kwam Voerendaal uit de bus. In het prachtig glooiende heuvellandschap van Zuid-Limburg. Waarom Voerendaal? Niemand die het bij Heren 8 nog weet, zeker niet die paar die hadden geopperd om dit keer eens een kustplaatsje te bezoeken. De selectie van een geschikt huisje is vervolgens de volgende stap in het ondoorgrondelijke proces dat uiteindelijk leidt tot zo'n teamweekend. Hier zijn de criteria nog talrijker. Een groot huis, of groepsaccommodatie, met uitgebreide keuken, plek voor 11 man, geen tweepersoons- of stapelbedden, voldoende douchegelegenheid, landelijk, maar dan wel weer ver weg van met kunstmest bestrooide weilanden, een riante zithoek en niet te vergeten een forse witte wand in het zitgedeelte. Die wand is nodig voor een niet te versmaden onderdeel van het uitgebreide programma: de H8-quiz. De hersenkraker op vrijdagavond. Een witte wand scheelt toch weer het meezeulen van een, vaak zonder dat je het wilt opengeklapt, projectiescherm. 

Als verder alle voorbereidingen zijn getroffen, zoals het inslaan van drank, eten, hapjes, maar ook de andere 'commissies', zoals de zaterdagcommissie, de zondagcommissie en de playlistcommissie (een rijk gesorteerde playlist van muziek die aan alle smaken van de heren voldoet, kort samengevat: van André Hazes tot Van Morrison) hun werk hebben gedaan is vrijdagmiddag rond de klok van één, na een hete kop koffie bij het verzamelpunt in Dubbeldam, de tijd om de karavaan richting het zuiden in gang te zetten. Nadat vooraf al een gedegen selectie heeft plaatsgevonden om antwoord te kunnen geven op de allesomvattende vraag 'wie rijdt met wie?' wordt er vertrokken. Een tocht langs Breda, Tilburg, Eindhoven en Weert. Voor een enkeling gaat er een hele wereld open.

Na twee uur, volgens de ANWB-regel net lang genoeg om geen rustpauze van een kwartier in te gelasten, wordt het plaatsje Voerendaal bereikt. Glooiend landschap, kleine straatjes, uit mergelsteen opgetrokken boerderijen. Het voldoet allemaal zoals de plaatselijke VVV-folder al vermeldde. Het onderkomen voor Heren 8 dit weekend wordt betrokken. De naam 'In de Bonte Koe' doet zijn naam eer aan, want even verderop bevinden zich de stallen waar zo'n 100 runderen zijn gehuisvest. Naar later blijkt, zullen we er verder geen last van hebben. De eigenaresse van de accommodatie legt alle technische snufjes van het huis uit en trakteert het team op zelfgebakken cake. Het wordt meteen bestempeld als Limburgse gastvrijheid. Het is slechts een kwestie van geduld .... zoals Rowwen Hèze al decennia bezingt.

Elk voorgaand weekend wordt er door menigeen in het team van H8 al gegrapt dat bij aankomst de burgemeester van het plaatsje wat we bezoeken wel klaar zal staan om ons met de nodige egards te ontvangen. Tenslotte gebeurt het niet elke dag dat zo'n gerenommeerd volleybalteam een weekend lang is gehuisvest binnen de dorpsgrenzen. De voorgaande jaren was het ook echt een grap, maar wie schetst onze verbazing als vijf uur, iedereen is gesettled en de eerste glazen wijn zijn al ingeschonken, er op de deur wordt geklopt. Een dag te vroeg voor Zwarte Piet, maar er staat een man in keurig pak met stropdas voor de deur. Om zijn nek hangt een glinsterend zilveren ketting. Hij stelt zich voor. 'Goedemiddag heren, ik ben de burgemeester van Voerendaal en wil jullie graag welkom heten.' In zijn handen draagt hij een verpakking, die onlosmakelijk een vlaai herbergt. Zijn speech duurt nog even. Hij heeft, zo zegt hij, zijn secretaresse wat uit laten zoeken en weet feilloos te duiden dat we het achtste herenteam van Next Volley Dordrecht zijn. Rugnummers komen ook nog even ter sprake. Er worden wat mooie groepsfoto's met de burgemeester gemaakt en zoals hij zelf zegt 'Moet hij nodig weer weg om een ander bezoek af te leggen.' De vlaai wordt dankbaar aanvaard, maar de verwarring is groot. Was dit echt? Was dit fake? Werd een jarenlange grap werkelijkheid? Werden we echt getrakteerd op Limburgse gastvrijheid of werden we gigantisch beet genomen? En was het dat laatste, wie was dan wel verantwoordelijk voor dit geheel? Een discussie barst los. De groep is verdeeld in twee kampen: de gelovigen en de ongelovigen'. Na ca. een uur volgt de ontknoping. Eén van de leden van heren 8 onthuld dat hij een collega, die toevallig ook in Voerendaal woont, bereid heeft gevonden om de rol van burgemeester, compleet met nepketting, te vervullen. Hilariteit alom, maar er is tot op de dag van vandaag nog steeds één speler die wil blijven geloven dat dit toch de echte burgemeester is. Aandoenlijk. Zeker als je beseft dat diezelfde speler het verhaal van een Goedheiligman die elk jaar in december cadeautjes uitdeelt, ook nog steeds gelooft. 

Een groots en zelf samengesteld diner, wat zoveel inhoudt dat op drie meegebrachte bakplaten ieder zijn stukje vlees (buiten één teamlid dat vegetarisch gewend is) klaarmaakt, vormde met recht de hoofdschotel van de vrijdagavond. Meesterkoks Olivier en Ruud, verantwoordelijk voor de inkoop van de gerechten hadden zich extra uitgesloofd. Er waren salades, een lekker toetje en fruit, want als er één team is, dat met oog voor alle vitamines gezond eet, dan is het Heren 8 wel. Het past immers bij het leven van topsporters. En als je zo gezond leeft ten behoeve van je sport, dan mag in onze eigen sporthal de Dijk na elke wedstrijd, ter compensatie, wel een schaal met snacks genoten worden, is de algemeen heersende filosofie bij dit team. Na de afsluitende koffie, met, zoals één het beleeft, naar keuze een glaasje Amaretto of Di Saronno, is traditioneel de tijd aangebroken voor de grote Heren 8 Quiz.

De quiz is een standaard onderdeel op de vrijdagavond. Veertig pittige vragen, verschillend van aard, maar met één gezamenlijk karakter: het moeten vragen zijn die terug slaan op de belevenissen van Heren 8 het afgelopen seizoen, of in iets bredere zin vragen over alles in en rondom Next Volley Dordrecht. Elke vraag verplicht gelardeerd met een foto. En die foto is soms ondersteunend, dan weer hilarisch van aard. Reuring is ook een criterium dat het altijd goed doet bij deze quiz. Discussie en correspondentie over de vragen of de antwoorden, het hoort er allemaal bij. Want vele vragen doen een beroep op het geheugen van elke speler van H8. Sommigen kunnen zich op dit gebied meten met een olifant, maar anderen weten zich moeiteloos voor te doen als een zeef. Het wordt allemaal gedoogd en zeker bij deze editie, want het centrale thema van de quiz is dit jaar 'nostalgie'. Vragen over de mooie tijden van de vorige teamweekeinden, over de afgelopen seizoenen toen men nog de geuzenaam van H7 had - voor de meesten is dat al nostalgie - en vragen over gebeurtenissen van twee weken geleden, die verbazingwekkend genoeg al als zeer lastig betiteld worden. Ja, dan komt een goed geheugen al snel om de hoek kijken. Ga er maar aan staan in een team waarbij de leeftijden van alle elf opgeteld het getal 625 oplevert.
Nadat de uitslag verwerkt was kwam Olivier Bouwmeester, met 48 jaar toevallig de jongste, als winnaar uit de bus. Wat afsluitende wijntjes na deze hersenkraker waren voor (nagenoeg) de meesten voldoende om de bedden in de Bonte Koe op te zoeken.

Na een copieus ontbijt, voorzien van diverse zoetigheden, kaas en vleeswaren, maar ook eitjes en jus d'orange en niet te vergeten verse en warme broodjes, die de plaatselijke JUMBO, haar zaterdagomzet deed verdubbelen, moest en masse vertrokken worden voor het hele zaterdagprogramma. Broodjes mee en op weg naar Valkenburg. De zaterdagcommissie had hier vooraf de Sibbergroeve voor uitgezocht. Na een forse afdaling via een wenteltrap en daarna een mergeltrap stond iedereen 40 meter onder de grond. Een gids begeleidde het Heren 8 gezelschap. Veiligheidsinstructies volgden en iedereen moest een haarnetje en een helm op. Twee betwijfelden het nut van een haarnetje, maar dit terzijde.

Wat zich voltrok was een avontuurlijke grottentocht. Samen op pad met slechts twee lampjes en elke keer weer een nieuwe uitdagende opdracht. Soms brede, maar ook smalle gangetjes en vooral vaak laag. De kreet 'bukken!' wordt te pas en te onpas gebezigd. En vaak is het nodig, want de helmen zijn zeker geen overbodige luxe. Slim en behendig zijn is een vereiste, maar goed samenwerken ook. Soms totaal gedesoriënteerd, als de lampjes moeten worden uitgeblazen, of soms onder het stof van de mergel als door een smalle gang wordt gekropen, worden toch steeds de opdrachten volbracht. Ook een ondergronds boottochtje betekent weer een samenwerkingsopdracht. Het is kruipen, stoten, samenwerken en vooral bukken! Het Dordtse volleybalteam weet steeds weer de sleutel tot de ontsnapping te bemachtigen. Yes! Een collectieve high five na afloop versterkt de groepsbinding.
Na een fikse wandeling richting het centrum van Valkenburg, die de gelegenheid biedt om de meegebrachte broodjes te nuttigen - ook op het budget is gelet - wordt de plek van de ruïne van Valkenburg bereikt. Hier zal het intensieve middagprogramma plaatsvinden: een klautertocht.

Ook hier dalen we weer af. Dezelfde gids, die het Dordtse gezelschap inmiddels al aardig kent, vertelt nu ook uitgebreid de veiligheidsinstructies. Er moet dit keer naast haarnetje en helm ook een soort van klimbroek aangetrokken worden. Een klimwand is de eerste hindernis waarop nog geoefend mag worden. Vervolgens wordt er een afdaling gestart door de krochten van de kasteelruïne. Een lange diepe trap die met behulp van klimijzers vrijwel in het donker afgedaald moet worden verraadt het karakter van deze tocht. Zo zijn er diverse niet te versmaden hindernissen. De laatste betreft een diepe koker, ongetwijfeld historisch passend bij deze locatie, die al tokkelend naar beneden moet worden bedwongen. De schattingen van de diepte lopen binnen de gelederen van H8 uiteen van 20 tot 100 meter. Het blijkt in werkelijkheid 30 meter te zijn. Toch de helft van de hoogte van de Dordtse Grote Kerk. Twee spelers van het team, die het woord hoogtevrees al niet met hoofdletters durven te schrijven, haken af, maar kijken met bewondering toe hoe alle anderen, soms zuchtend, het afdalen volbrengen. Voldoening alom en een hele ervaring rijker.

Met de auto's gaat het dit keer richting Aken. Dit om het teamweekend ook vooral een internationaal karakter mee te geven. We gaan op bezoek bij Saskia van Hintum, de Nederlandse trainster, die in de hoogste Duitse Bundesliga met haar volleybalteam getiteld The Ladies in Black furore maakt. Toen ze in het voorjaar, samen met Femke Stoltenborg een clinic bij Next Volley Dordrecht gaf, repte ze al over de bijzondere sfeer tijdens de thuiswedstrijden van deze club. Heren 8 arriveert ruim op tijd om alle rituelen rondom deze wedstrijd op te snuiven. De tegenstander heet Vfb 91 Suhl uit Thüringen. Het inspelen verloopt uitermate ontspannen. Lachen, een balletje hooghouden, een grapje met het publiek. En als alle tribuneplekken bezet zijn (ca. 1000 personen) breekt de hel los. Een compleet trommelkorps langs de lijn, juichende en klappende toeschouwers en niet te vergeten een druk heen en weer lopende Saalsprecher. The Ladies in Black kennen in het team geen nummer 7. Dat is voorbehouden aan het publiek. Zoiets als nr. 12 bij het legioen van Feyenoord. Als vooraf de spelersnummers in volgorde worden afgeroepen, is het volgens goed Duits gebruik slechts de voornaam die door de Saalsprecher wordt geschreeuwd. Het publiek scandeert vervolgens de achternaam. Nummer 7 wordt wel afgeroepen, maar de supporters schreeuwen luidkeels in koor 'das sind wir!' In deze sfeer voltrekt zich de wedstrijd. De hal, die ook wel de Hexenkessel wordt genoemd schreeuwt The Ladies in Black naar een fraaie 3-0 overwinning. En ook na afloop voltrekken zich allerlei rituelen. De toeschouwers blijven dan ook trouw zitten. Van beide ploegen wordt de speelster van de dag geëerd. Beide ploegen gaan uitgebreid langs het publiek om iedereen die dat wil een high five te geven. Er wordt veel tijd aan besteed. Bij de cooling down van de thuisploeg wordt er door het hele team, waarbij Kirsten Knip, als een soort voorzangeres fungeert, diverse yellen en schreeuwen geuit. Vermakelijk, maar de diepere achtergrond ontgaat de Dordtse ploeg. Wel voldoende inspiratie om de thuiswedstrijden van Heren 8 nog meer op te leuken en de beleving bij het vaak talrijke Dordtse publiek te vergroten. Even wordt er nog gefantaseerd over de situatie als heel Heren 8 overschrijving aanvraagt naar de club uit Aken. Om zich dan te hullen in de naam Ladies in Black Heren 8, dat heeft wel wat.
Na een bezoekje aan een sfeervol Italiaans restaurant in Aken, gaat het, na deze intensieve dag, snel huiswaarts, richting Voerendaal.

De zondagmorgen in de Bonte Koe heeft de eretitel 'lay-back' meegekregen. Om half elf ontbijten en daarna wat relaxen. Topsport kent zijn grenzen. Even nog een bezoekje brengen aan de koeienstallen, de buurt nog verkennen, koffie drinken, vlaai nuttigen en langzaamaan de tassen weer inpakken. Schoonmaken hoeft er maar beperkt gedaan te worden. Het tekent de mannen van Heren 8. Slechts de gang naar de glasbak valt wat tegen. Oorzaak? Het aantal lege wijnflessen. Als het al middag is, dat wil zeggen in de Limburgse tijdzone, rijdt de Dordtse karavaan naar het volgende etappepunt van dit weekend: Eindhoven. Dat ligt mooi halverwege de reis naar Dordt en de zondagcommissie heeft hier een spannende citygame laten voorbereiden.

Deze escapegame doet alweer een beroep op intellect en samenwerking. Heren 8 wordt in twee groepen gesplitst en mag langs diverse opdrachten, soms geleid door puzzels die in een koffertje dat aan het begin wordt uitgereikt, Eindhoven bevrijden van een bom die binnen anderhalf uur afgaat. Op jacht naar de bom dus. Door het centrum van Eindhoven. Een vriendelijke vrouw, met de naam Lotje (die zeker niet getikt is), legt alles uit en de teams staan al in startblokken. Het centrum van Eindhoven wordt zo ontdekt is de filosofie achter het spel, maar ook hier blijkt het fanatisme om te winnen de bovenhand te hebben. Puzzels, raadsels, Google en hulplijnen, alles wordt ingezet. Niet om die bom tijdig te ontmantelen, maar wel om te winnen. Uiteindelijk is de eerste ploeg van H8 net één minuut sneller, maar verliest dan toch omdat de ingetikte code fout blijkt te zijn. Oei, hilariteit alom. Een Brabants drankje op het eindpunt van deze escapegame, een brasserie, moet de verliezende ploeg troosten. 

Het teamweekend van Heren 8 nadert zijn einde. Zoals te verwachten valt,eindigt de rit in Dordt. Daar moet natuurlijk passend worden afgesloten. Dat gebeurt in het chique restaurant The Family in Sterrenbrug. Tijd om de eerste voorzichtige evaluaties uit te wisselen. Enerverend, gezellig, als vanouds en nostalgisch zijn zo enkele trefwoorden die boven komen drijven. Veel gelachen ook. En ook heel veel gebukt roept een ander. Ja, dat was er allemaal. Zo'n weekend valt niet altijd goed samen te vatten. De korte versie is 'elf man in een groot huis en veel lol.' Soms zijn details niet te beschrijven, maar moet je zaken zelf ondergaan en beleven.
Tijdens de afsluitende maaltijd worden natuurlijk ook alle behaalde punten opgeteld. Want het is een goede traditie dat een teamweekend bij Heren 8 ook een individuele winnaar kent. Een winnaar die geëerd wordt doordat zijn foto in een zilveren lijstje voor iedereen zichtbaar in de prijzenkast van Next Volley Dordrecht wordt opgenomen. In het Heren 8 hoekje bij de zithoek in de kantine. Rituelen die hopelijk nog lang in stand worden gehouden. En de winnaar krijgt ook een grote zilveren beker. Een afzichtelijke beker. Zo één waar je eigenlijk niet mee thuis wil komen, maar die wel hoort bij de winnaar van zo'n weekend. Olivier Bouwmeester mag zich dit jaar tooien met de titel 'winnaar van het teamweekeinde H8 2017.' Zijn toernee langs alle media, te beginnen bij RTV Dordrecht is inmiddels al gestart. Hij gaat zware weken tegemoet.

Laat elk volleybalteam dat plannen heeft voor het organiseren van zo'n weekend, of het zelfs al doet, want die zijn er ook, zich inspireren door bovenstaand verhaal. Niets moet, maar alles mag ook zo gekopieerd worden. Het verhoogt absoluut de teambinding. En of het zijn uitwerking op resultaten in de competitie heeft? Ach, de afgelopen jaren laten de statistieken bij H7/H8 zien dat de eerste wedstrijd na zo'n teamweekend altijd verloren wordt. Een mysterieus raadsel, waar wetenschappers zich nog steeds over buigen. Zou er om een volleybalwedstrijd te winnen meer nodig zijn dan alleen maar teambinding? Het is bijna niet te geloven. De geroutineerde en gelouterde mannen van Heren 8 weten inmiddels wel beter. Het spelen van af en toe een wedstrijdje is slechts een verplicht nummertje om vooral samen andere en veel meer enerverende activiteiten te ondernemen. Voor en na de wedstrijden bijvoorbeeld, maar zeker ook geheel daarbuiten. Daarin is dit team pas echt geroutineerd en gelouterd.